ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Την Κυριακή 29 Ιουλίου 2012  σε ιδιαίτερα λαμπρή εκδήλωση   στη κοινότητα Μάσσαρι προϊσταμένου του Μητροπολίτου Ρόδου κ κ Κύριλλου, του επιτελάρχη της Μεραρχίας Συνταγματάρχη Παναγιωτόπουλου, του βουλευτή Δωδεκανήσου κ Βασίλη Υψηλάντη, του Γενικού Γραμματέα του Δήμου Ροδίων κυρίου Παύλου Τσίπρα, του Προέδρου του τοπικού Συμβουλίου  κυρίου Σπύρου Καλούδη, του προέδρου του πολιτιστικού Συλλόγου Μασσάρων κυρίου Παναγιώτη Μαστροσαββάκη, πολλών μελών της Κυπριακής παροικίας και σχεδόν του Συνόλου των κατοίκων  της κοινότητας Μάσσαρι τελέστηκε το Ετήσιο Εθνικό μνημόσυνο για τους νεκρούς  κατά την διάρκεια του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής του Ιουλίου του 1974.

Η επιλογή της Κοινότητας Μασσάρων, είχε συμβολικό χαρακτήρα, αφού είναι αδελφοποιημένη με την τουρκοκρατούμενη κοινότητα Μάσσαρι της Κύπρου και οι  δεσμοί και οι σχέσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων είναι  πολύ ισχυρές.

Επιμνημόσυνο λόγο απήγγειλε ο πρόεδρος των Κυπρίων της Ρόδου κ Μιχάλης Χριστοδουλίδης ο οποίος μεταξύ άλλων είπε και τα εξής

Είμαστε  σήμερα στο ιερό τούτο χώρο  με βαθιά κατάνυξη για να τιμήσουμε και να μνημονεύσουμε  εκείνους που στις κρίσιμες και δύσκολες ώρες της Κύπρου  πολέμησαν και πίστεψαν στην Ελευθερία.  Είμαστε στην φιλόξενη  κοινότητα Μάσσαρι  που είναι διδυμοποιημένη  με την άλλη κοινότητα Μάσσαρι της Κύπρου. Εκεί που δυστυχώς  η εκκλησία της μένει αλειτούργητη εδώ και τρανταχτώ χρόνια γιατί εκεί βρίσκεται ο τούρκος κατακτητής . Πριν προχωρήσω αισθάνομαι την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Σεβαστό μας Μητροπολίτη που βρίσκεται σήμερα μαζί μας ειδικά για το  Εθνικό τούτο μνημόσυνο, ια τον Εθνικό αυτό σκοπό.

 Είμαστε εδώ για να αποτίσουμε φόρο τιμής     σε  αυτούς  που έδωσαν  την ζωή τους  είτε  υπερασπιζόμενοι την Δημοκρατία κατά το εγκληματικό πραξικόπημα κατά της Κύπρου τον Μαύρο Ιούλιο εκείνο του 74, είτε φονεύθηκαν  από τους Τούρκους κατά την εισβολή που ακολούθησε. Τα  στεφάνια και τα λουλούδια  και οι λόγοι  προς τιμή τους είναι πολύ φτωχοί, πολύ  λίγοι,  μπροστά στο μεγαλείο της θυσίας τους  για όλους εμάς που θέλουμε να έχουμε ήσυχη την συνείδηση μας απέναντι στους εαυτούς μας μα κυρίως απέναντι στην ιστορία.

Τριάντα οκτώ χρόνια μετά ,αισθήματα πόνου και ντροπής φέρνει στο μυαλό μας  και στις καρδιές μας η άφρονος εκείνη πράξη της τότε κρατούσας κατάστασης, του τότε δικτατορικού καθεστώτος. Εκπροσωπώντας αφελώς  ξένα  συμφέροντα  δεν είχαν  ούτε την γνώση ,ούτε την πείρα ούτε την διορατικότητα να σταθμίσουν τους παράγοντες και τις συνέπειες  τέτοιου εγχειρήματος, τις συνέπειες ενός πραξικοπήματος .Δυστυχώς οι Συνθήκες εγκαθίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας οι λεγόμενες Συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου έδιναν το δικαίωμα στη Τουρκία  να επεμβαίνει  με την ιδιότητα της Εγγυήτριας Δύναμης  σε περίπτωση που διασαλευόταν η Συνταγματική τάξη.  Η Συνταγματική τάξη όμως αποκατεστάθη οκτώ ημέρες αργότερα και έτσι εξέλειπαν οι λόγοι  επέμβασης της.

Ήθελαν  λοιπόν οι σύμμαχοι μας να  κλείσουν το Κυπριακό στα μέτρα τους . Όμως  υπήρχε ένα εμπόδιο και αυτό ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος που αγωνιζόταν   όρθιος εναντίον όλων αυτών που βυσσοδομούσαν κατά της Κύπρου.  Η μεγαλόνησος  ήταν πάντοτε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος  για τους εκάστοτε ισχυρούς στη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου  για αυτό ο στόχος ήταν να εξαφανιστεί από το πρόσωπο της γης αυτός ο ασυμβίβαστος, αυτός ο ασυνθηκολόγητος.  Και το έπραξαν. Δεν κατάφεραν βέβαια το στόχο τους κατάφεραν όμως να  ανοίξουν  την κερκόπορτα  στη Τουρκία να επέμβει στρατιωτικά, να βιάσει, να λεηλατήσει , να αρπάξει και να δημιουργήσει πρόσφυγες στη ίδια τους την πατρίδα επικαλούμενη  έκτοτε  διάφορα  ψεύτικα προσχήματα. Τα ίδια προσχήματα που επικαλείται ακόμη και σήμερα  για να  παραμένει  στη Κύπρο  εδώ και 38 χρόνια.

Η ελληνική ιστορία   κατέγραψε  ηρωικές νίκες, επαναστάσεις  αλλά δυστυχώς κατέγραψε  και  έχθρες, μίση ,πολιτικά πάθη, εθνικούς διχασμούς  και ντροπιαστικές ήττες Αποκορύφωμα της εθνικής ντροπής και ταπείνωσης υπήρξε  η  Κυπριακή τραγωδία μια τραγωδία που  συνεχίζεται και  κρατά τόσα χρόνια 

Η ιστορία δεν μας δίδαξε, οι ήττες και οι ντροπές δεν γέννησαν νέες νίκες .

Τις τραγικές συνέπειες του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής βιώνουμε καθημερινά. Οι  νεκροί, οι αγνοούμενοι, οι  ηρωικοί μας εγκλωβισμένοι οι 200 χιλιάδες συμπατριώτες μας που έγινε πρόσφυγες στην ίδια τους τη πατρίδα  και η συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή του 37% των εδαφών μας, ο εποικισμός και η λεηλασία της κατεχόμενης γης μας καθορίζουν το σκηνικό της Κυπριακής πραγματικότητας. Αυτά βέβαια είναι χιλιοειπωμένα  και θα ήταν ενδεχομένως τυπικό και φλύαρο να λέμε κάθε χρόνο τα ίδια. Τα λέμε όμως διότι δεν θέλουμε να ξεχάσουμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε.

Την υπέρτατη  θυσία των ηρώων μας Ελληνοκυπρίων και Ελλαδιτών αδελφών μας   που έδωσαν ότι πολυτιμότερο είχαν ,την ίδια τους τη ζωή ,  αυτούς  τιμούμε και μνημονεύουμε σήμερα και κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ αποτίοντας φόρο τιμής  για τη θυσία τους , εκφράζοντας ταυτόχρονα  και  την ευγνωμοσύνη μας  για την μεγάλη προσφορά   τους  προς την πατρίδα και προς το Έθνος γενικότερα

 Αυτοί οι ηρωικοί νεκροί μας με τη θυσία τους κράτησαν την κρατική οντότητα με αποτέλεσμα  η Κύπρος σήμερα να είναι  ανεξάρτητο κράτος, μέλους του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής ένωσης και μάλιστα αυτή την περίοδο να προεδρεύει του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αυτή η οντότητα μάλιστα αποτελεί το πιο ισχυρό όπλο που διαθέτουμε στο δύσκολο και μακροχρόνιο αντικατοχικό αγώνα.

Οι έποικοι   παραμένουν εκεί , οι περιουσίες των προσφύγων μας γίνονται αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης ενώ η πατρίδα μας εξακολουθεί  να είναι η μόνη  Ευρωπαϊκή χώρα με κατεχόμενα εδάφη με τα τούρκικα στρατεύματα να κυκλοφορούν ανενόχλητα και να μολύνουν την εύφορη γη μας.

Δεν έχουμε όμως δικαίωμα να απεμπολήσουμε πόλεις ,χωριά, σπίτια, δεν έχουμε το δικαίωμα  να μην συντηρήσουμε την ελπίδα  για δίκαιη και βιώσιμη λύση του προβλήματος μας, δεν έχουμε δικαίωμα να μειώσουμε το αγωνιστικό  φρόνημα του λαού μας. Πρέπει να ξεριζώσουμε τα συρματοπλέγματα από το βλέμμα μας από την καρδιά μας από την ελπίδα μας από την κατεχόμενη γη μας από την ζωή των προσφύγων.  Η ιστορία μας εκδικείται διαρκώς   Όμως πρέπει να αντέξουμε. Όμως  δεν επιτρέπεται να ξεχάσουμε Ας έχουμε τη θλίψη ας έχουμε το βουβό δάκρυ, ας έχουμε τον σπαραγμό που πηγάζει από τις αναμνήσεις τόσον  θυσιών  τόσων   παλικαριών που έπεσαν ηρωικά  από το καιρό του απελευθερωτικού αγώνα το 1955 , από το πραξικόπημα της 15 Ιουλίου του 1974  από την Τουρκική εισβολή της 20 Ιουλίου του 1974 .

Η Κύπρος δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμένει διχοτομημένη και ημικατεχόμενη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν ζητά τίποτε περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ότι δικαιούνται και απολαμβάνουν σήμερα όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες χωρίς εγγυήσεις και στρατεύματα, χωρίς συρματοπλέγματα , με όλα τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα διασφαλισμένα χωρίς καμιά διάκριση ,απαλλαγμένη από ξένους στρατούς και διαχωριστικά τείχη.

Ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν έχει το δικαίωμα να απεμπολήσει την πατρίδα του. Διατήρησε από τα βάθη των αιώνων την Ελληνικότητα του  και την επιβίωση του. Το ίδιο πράττει  και  θα πράξει και στα χρονιά που θα ακολουθήσουν  με την συμπαράσταση της Μητέρας  πατρίδας  και τους όπου γης Έλληνες .Κανένας Έλληνας  οπού και να ζει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης δεν περισσεύει .Διότι  ο  αγώνας είναι κοινός, όπως κοινός ήταν σε πολλές άλλες περιπτώσεις κατά διαφόρους περιόδους της ιστορίας.  Ας μου επιτραπεί αναφέρω μια μόνο.

Πηγαίνοντας πίσω στα χρόνια του ξεσηκωμού για την αποτίναξη των 400 χρόνων Τούρκικου ζυγού  το 1821 βρίσκουμε  έναν  άλλο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου τον  Αρχιεπίσκοπο Κυπριανό  που  δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχος όταν ο Ελληνικός λαός  ξεσηκώθηκε   για την ελευθερία του. Βοηθούσε μαζί με τους άλλους επισκόπους και προκρίτους με διάφορους τρόπους την Ελληνική επανάσταση. Αυτό έπεσε στην αντίληψη του Οθωμανού Διοικητή της Κύπρου  και ζήτησε από τον Σουλτάνο να συλλάβει  τον Αρχιεπίσκοπο, τους  Μητροπολίτες και λοιπούς προκρίτους, και να τους κρεμάσει πριν προσχωρήσει Ο ελληνισμός της Κύπρου στην επανάσταση του 1821.  Πήρε την έγκριση από υψηλή πύλη  και προέβει  στις 9 Ιουλίου του 1821 στον απαγχονισμό τόσο του Αρχιεπισκόπου, όσον και των Δεσποτάδων και λοιπών προκρίτων κατά τρόπο παραδειγματικό.

ΟΙ τελευταίες λέξεις του Αρχιεπισκόπου πριν τον απαγχονίσουν κατά τον Εθνικό ποιητή Βασίλη Μιχαηλίδη ήταν τούτες:

¨΄Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνόκαιρη του κόσμου. Κανένας δεν ευρέθηκε για να την εξαλείψει κανένας γιατί σκέπη την που τα ύψη ο Θεός μου. Η ρωμιοσύνη έν να χαθεί όντας ο κόσμος λείψει.΄¨

 Ο Κυπριακός Ελληνισμός  θα συνεχίσει  και πρέπει να συνεχίσει τον αγώνα του με σύνεση και υπευθυνότητα αλλά με πίστη και αποφασιστικότητα για δικαίωση.

Αυτή θα είναι και  η δικαίωση των νεκρών μας. Αυτό είναι και  το χρέος  της Κύπρου ,έναντι της Ρωμιοσύνης και  έναντι της ιστορίας. 

Μετά την επιμνημόσυνη δέηση ακολούθησε κατάθεση στεφάνων και στη συνέχεια σε μια συγκινητική εκδήλωση στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του σχολείου, παρουσιάστηκε από τον Αντιπρόεδρο Ευαγόρα Νικολάου το βιογραφικό του Ρόδιου αγνοούμενου Γιώργου Στεργενάκη, καθώς και μαρτυρίες συμπολεμιστών του. Ποιήματα απήγγειλαν η Βάσω Μιχαλαρέα και ο Νίκος Μεϊτανής. Ο Κύπριος τραγουδιστής Βάσος Κωνσταντίνου τραγούδησε το τραγούδι του Μάριου Τόκκα «Ανασήκωσε την πλάτη και απώθησε τους Πενταδάκτυλε» και η  εκδήλωση έκλεισε με τον Εθνικό Ύμνο.

Τα μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου προσέφεραν σε όλους τους παρευρισκόμενους παραδοσιακά γλυκά και εδέσματα.

** ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΕΙΩΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ