ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ
(Από τον Ανδρέα)
 

Πριν λίγες μέρες είχαμε την μαύρη επέτειο από την εισβολή τις Τουρκίας στην Κύπρο (με την βοήθεια τις Αγγλίας βεβαίως βεβαίως).Με αφορμή αυτή την μαύρη επέτειο ακολουθεί ένα ποίημα που έγραψα για την Κύπρο συγκεκριμένα για την Αμμόχωστο 

Αμμόχωστος

«Χώμα που περπάτησα, γη που νοσταλγώ. Χώμα που με ανάστησες Αμμόχωστος». Αυτή είναι η κατεχόμενη πόλη της μητέρας μου. Η όμορφη πόλη της Αμμοχώστου! Η μητέρα μου, μου έχει μιλήσει πολλές φορές για αυτή. Στην Αμμόχωστο υπήρχε το πιο μεγάλο λιμάνι της Κύπρου. Αρκετός κόσμος εργαζόταν σε αυτό. Ήταν μια τουριστική πόλη γιατί είχε πολλά αξιοθέατα, όπως τον πύργο του Οθέλλου, τα τείχη, το θέατρο της Σαλαμίνας κ.ά. Πριν την τουρκική εισβολή του 1974 ζούσαν σε αυτή περίπου 40000 άνθρωποι. Μετά όμως έγιναν πρόσφυγες και η πόλη κατάντησε φάντασμα. Η Αμμόχωστος ονομάστηκε έτσι γιατί είχε τόσο πολύ όμορφη άμμο που πίστευαν πως ήταν χωμένη μέσα στην άμμο. Μακάρι να πάμε πίσω στην Αμμόχωστο και να έχουμε πάλι τις υπέροχες παραλίες, τα αξιοθέατα και να χαρούμε τις ομορφιές της. Οι κάτοικοί της περιμένουν με αγωνία την ημέρα της επιστροφής.

Γράφει ο Αντρέας
 
Στην Αμμόχωστος είναι ερημιά

Στην Αμμόχωστο η θάλασσα
τ’ απόγευμα ασημίζει
τα σπίτια μένουν ορφανά
κανένας δεν γυρίζει

  στην πόλη είναι ερημιά
κανείς δεν περπατάει
ούτε φωνές ακούγονται
στης αγοράς τους δρόμους

  το σήμαντρο της εκκλησιάς
ποτέ του δεν χτυπάει
μόνο ο αέρας που περνά
αυτός μοιργιολογάει

  στους δρόμους δεν τρέχουνε παιδιά
δεν παίζουν στης πλατείες
και τα σχολεία είναι κλειστά
σημαία δεν κυματίζει
γιατί γίνονται όλα αυτά
μόνο ο θεός γνωρίζει

  Όμως θα έρθει πάλι η λευτεριά
καμπάνες θα χτυπήσουν
και της Αμμόχωστου η εκκλησιές
πάλι θα λειτουργήσουν
και τα παιδιά χαρούμενα
θα τρέχουν στα σχολεία
και όλα τα παλιά θα’ ναι μια ιστορία.

Ο Γεώργιος Γρίβας, γνωστός και με το ψευδώνυμο Διγενής, ήταν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της ιστορίας της Κύπρου. Οργάνωσε και ηγήθηκε του αγώνα των Κυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα, Γεννήθηκε στη Χρυσαλινιώτισσα, στη Λευκωσία της Κύπρου, στις 5 Ιουλίου 1897 και μεγάλωσε στο χωριό Τρίκωμο της επαρχίας Αμμοχώστου. Αφού τελείωσε το σχολείο του Τρικώμου, πήγε στη Λευκωσία όπου φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο (1909-1915), διαμένοντας στην οικία της γιαγιάς του. Το 1916 μπήκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε το 1919 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού Πεζικού. Συμμετείχε στη Μικρασιατική εκστρατεία όπου πολέμησε γενναία. Για τη δράση του παρασημοφορήθηκε και προάχθηκε σε υπολοχαγό. Αργότερα, επιλέχθηκε να φοιτήσει στη Γαλλική Ακαδημία Πολέμου. Το 1925 προάχθηκε σε λοχαγό και το 1935 σε ταγματάρχη. Με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μετατέθηκε στη διεύθυνση επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Κατά την Ιταλική εισβολή εναντίον της Ελλάδας ο Γρίβας μετατέθηκε στο αλβανικό μέτωπο, ύστερα από διαρκή του αιτήματα, όπου και υπηρέτησε ως επιτελάρχης της ΙΙ Μεραρχίας. Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής ίδρυσε στην Αθήνα την Οργάνωση Χ. Το 1946 παραιτήθηκε από την ενεργό υπηρεσία με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη.   

Μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960 ο Γρίβας συνέχισε να αποτελεί ουσιαστικό παράγοντα των εξελίξεων. Αναχώρησε για την Ελλάδα, όπου έγινε δεκτός με μεγάλες τιμές και του απονεμήθηκε ο βαθμός του στρατηγού εν αποστρατεία. Τον Ιούνιο του 1964 τον ξαναέστειλε η κυβέρνηση Παπανδρέου επικεφαλής 5.000 στρατιωτών και ανέλαβε την αρχηγία των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων και στη συνέχεια και της Εθνικής Φρουράς με τη συναίνεση του Μακάριου. Το Νοέμβριο του 1967 ελληνοκυπριακές δυνάμεις υπό τις διαταγές του Γρίβα επιτέθηκαν στους Τουρκοκυπρίους στις περιοχές Άγιος Θεόδωρος και Κοφίνου δυτικά της Λάρνακας, ύστερα από εντάσεις και προκλήσεις μεταξύ των δύο πλευρών, με αποτέλεσμα τον θάνατο 22 Τουρκοκυπρίων και ενός Ελληνοκύπριου. Η Τουρκία απείλησε να εισβάλει στο νησί και η εισβολή απετράπη μόνο με ανταλλάγματα την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο και την ανάκληση του Γρίβα στην Ελλάδα. Το καλοκαίρι του 1971, όταν οι σχέσεις του Μακαρίου με τη δικτατορία των Συνταγματαρχών είχαν ενταθεί, επέστρεψε κρυφά στην Κύπρο και ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β', η οποία στελεχώθηκε κυρίως από πρώην άνδρες της ΕΟΚΑ και νέους που πίστεψαν ότι με τη δυναμική δράση θα πειθόταν ή θα εξαναγκαζόταν ο Μακάριος να ακολουθήσει τη γραμμή της Ένωσης. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στο κρυσφήγετο του στη Λεμεσό στις 27 Ιανουαρίου 1974