"Ήταν 1η Απριλίου της ΕΟΚΑ η αρχή που ακούστηκε στην Κύπρο η φωνή του Διγενή". Ένας στοίχος γνωστός σε όλους μας αλλά και πολύ καθοριστικός για την Κύπρο μας, αφού την 1η Απριλίου το 1955 ξεκίνησε στην Κύπρο ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ εναντίον των Άγγλων κατακτητών. Αρχηγός του αγώνα ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής.

Μαχητές, όλος ο Κυπριακός λαός. Με πολλή πίστη και αγάπη για την πατρίδα μα πάνω απ' όλα ζήλο για την ελευθερία ξεκίνησε ένας τετραετής αγώνας (1955-1959) ο οποίος χαρακτηρίστηκε από απαράμιλλες πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας.

Αποτέλεσμα αυτού του αγώνα ο εξαναγκασμός των Άγγλων να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους στην Κύπρο. Σήμερα, τιμούμε την εθνική επέτειο της έναρξης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και αποτίνουμε φόρο τιμής στους ήρωες και τους μάρτυρες που αγωνίστηκαν και θυσιάστικαν για την ελευθερία.

Οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, οι απαγχονισμοί και οι εξορίες ήταν μερικά από τα σκληρά και απάνθρωπα μέτρα που εφάρμοσαν, χωρίς όμως να καταφέρουν να καθυποτάξουν το αγωνιστικό φρόνημα του λαού μας και να ανακόψουν την πορεία του προς την ελευθερία.

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Κυριάκος Μάτσης, ο Μάρκος Δράκος, ο Μιχαλάκης Καραολής, ο Ιάκωβος Πατάτσος, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης και άλλα ηρωικά παλικάρια της Κύπρου έγιναν πρότυπα αυτοθυσίας και ηρωισμού και γράφτηκαν με χρυσά γράμματα στο πάνθεο της κυπριακής ελευθερίας.

Ως αποτέλεσμα του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59, η Κύπρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος στις 16 Αυγούστου του 1960 με πρώτο Πρόεδρο τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο και Εθνάρχη Μακάριο Γ΄.

Στη σαρανταοκτάχρονη πορεία της η Κυπριακή Δημοκρατία, που είναι από το 2004 μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνάντησε πολλές δυσκολίες και προβλήματα, με αποκορύφωμα την τραγωδία του 1974, τις συνέπειες της οποίας βιώνει ακόμη ο λαός μας.

Καθώς η μνήμη μας ταξιδεύει σήμερα στο ηρωικό έπος του 1955-59, τιμούμε τη θυσία των ηρώων μας και υποκλινόμαστε μπρος στο μεγαλείο του αγώνα που άνοιξε το δρόμο για την ανεξαρτησία του νησιού μας".

Θα πάρω μια ανηφοριά
Ευαγόρας Παλληκαρίδης 
 

Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
Θα πάρω μονοπάτια,
να βρω τα σκαλοπάτια,
που παν στη Λευτεριά.

Θ' αφήσω αδέλφια συγγενείς,
την μάνα, τον πατέρα,
μεσ' τα λαγκάδια πέρα,
και στις βουνοπλαγιές.

Ψάχνοντας για τη λευτεριά,
θα 'χω παρέα μόνη,
κατάλευκο το χιόνι,
βουνά και ρεματιές,

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά,
θα 'ρθει το καλοκαίρι,
τη λευτεριά να φέρει,
σε πόλεις και χωριά,

Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
θα πάρω μονοπάτια,
να βρω τα σκαλοπάτια,
που παν' στη Λευτεριά,

Τα σκαλοπάτια θ' ανεβώ,
θα μπω σ' ένα παλάτι,
το ξέρω θα 'ν' απάτη,
δεν θά 'ναι αληθινό,

Μες το παλάτι θα γυρνώ,
ώσπου να βρω το θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο,
να κάθεται σ' αυτόν,

Κόρη πανώρια θα της πω ,
άνοιξε τα φτερά σου,
και πάρε με κοντά σου,
μονάχα αυτό ζητώ,

Γεια σας παλιοί συμμαθηταί!
Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας.
Κι όποιος θελήσει για να βρει έναν χαμένο αδελφό,
έναν παλιό του φίλο,

Ας πάρη μιαν ανηφοριά,
ας πάρη μονοπάτια,
να βρή τα σκαλοπάτια,
που παν στη Λευτεριά.

5 Δεκεμβρίου 1955