Η μαύρη επέτειος του Ιουλίου του 1974                                                 

Στις 20  Ιουλίου του 1974 μια μέρα σαν και τη σημερινή η πληγή που ανοίχτηκε  στο κορμί της Κύπρου ακόμα αιμορραγεί, ακόμα αιμοστάζει. Ο κάθε μήνας Ιούλιος φέρνει στη μνήμη μας τον μαύρο εκείνο Ιούλιο του 1974της Τουρκικής εισβολής  που έμελλε να είναι μήνας ντροπής και συμφοράς όχι μόνο για τη Κύπρο αλλά και για το Έθνος γενικότερα.

Λίγες μέρες πριν από την μαύρη επέτειο της εισβολής άφρονες αξιωματικοί της χούντας των Αθηνών που υπηρετούσαν στη Εθνική Φρουρά  επετέθησαν εναντίον του Προεδρικού μεγάρου  με τάνκς και πολυβόλα με ένα και μόνο σκοπό. Να αφανίσουν από προσώπου της γης τον Αρχιεπίσκοπο  και Πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο ένα ηγέτη  που παρέμενε  όρθιος  υπερασπιζόμενος  την πατρίδα του και  εμπόδιο  εναντίον των   ξένων συμφερόντων.

Δεν επέτυχαν όμως το σκοπό τους  αλλά κατάφεραν να ανοίξουν την κερκόπορτα και να δώσουν  απλόχερα την μοναδική ευκαιρία που χρόνια περίμενε η Τουρκία να εισβάλει στη Κύπρο με το πρόσχημα της αποκατάστασης της συνταγματικής Τάξης

Αυτή τη μεγάλη ευκαιρία έδωσαν οι άφρονες στη Τουρκία και εισέβαλε στη Κύπρο ανενόχλητη ενώ βρήκε την Εθνική φρουρά να μετέχει στον αδελφοκτόνο σπαραγμό εναντίον  εκείνων που δεν ανέχθηκαν πραξικοπήματα  και δικτατορίες  αφήνοντας αφύλακτους  τους χώρους που προκαθορίστηκαν για την άμυνα του νησιού σε περίπτωση εισβολής.

Εισέβαλε στη Κύπρο η Τουρκία με τρόπο δηλωτικό της κουλτούρας και του πολιτισμού της. Εσκόρπισε τον θάνατο και την καταστροφή με  βιασμούς και λεηλασίες, με  νεκρούς και αγνοούμενους ,με χιλιάδες πρόσφυγες στην ιδία τους την πατρίδα .

Η  πληγή είναι ανοικτή  και δεν καταφέραμε  τόσα χρόνια τίποτε το ιδιαίτερο διότι  η χρυσή ευκαιρία αυτή που της έδωσαν οι άφρονες  απλόχερα στη Τουρκία την αξιοποιεί στο μέγιστο βαθμό.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ λοιπόν το αίμα που στάζει ακομη.ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την βαρβαρότητα ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τους βιασμούς και τις λεηλασίες.ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ  τους νεκρούς και τους αγνοούμενους ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την καταπάτηση  και την σφετερισμό των Ελληνικών περιουσιών και εδαφών ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την βεβήλωση  και την αρπαγή κειμηλίων, και εικόνων από τις  εκκλησίες μας και ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ότι ο Πενταδάκτυλος το ψηλο αυτό βουνό που δεσπόζει της Λευκωσίας  που στην πλάτη  του σχεδίασαν μια τεράστια ημισέληνο μας βλέπει με βλοσυρό βλέμμα  ντροπιασμένος και περιμένει δικαίωση, περιμένει να ξεπλύνομε την Εθνική ντροπή.

Το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ λοιπόν το σύμβολο της οδύνης για την Κύπρο ας αναγεννήσει μαχητικότητα και αγωνιστικότητα αντιστοίχου μεγέθους  με τον πόνο που προκαλεί για μια Κύπρο ελεύθερη και ενιαία, δίχως προστάτες , δίχως στρατούς κατοχής.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΥΠΡΙΩΝ ΡΟΔΟΥ