Μαζευτήκαμε σήμερα στο ιερό τούτο χώρο με βαθιά κατάνυξη για να τιμήσουμε και να μνημονεύσουμε εκείνους που στις κρίσιμες και δύσκολες ώρες της Κύπρου πολέμησαν και πίστεψαν στην Ελευθερία.

Είμαστε εδώ για να αποτίσουμε φόρο τιμής σε αυτούς που έδωσαν την ζωή τους είτε υπερασπιζόμενοι την Δημοκρατία κατά το εγκληματικό πραξικόπημα κατά της Κύπρου τον Μαύρο Ιούλιο εκείνο το 74, είτε εφονεύθησαν από τους Τούρκους κατά την εισβολή που ακολούθησε. Τα στεφάνια και τα λουλούδια και οι λόγοι προς τιμή τους είναι λίγο πολύ λίγο για όλους εμάς που θέλουμε να έχουμε ήσυχη την συνείδηση μας απέναντι στους εαυτούς μας μα κυρίως απέναντι στην ιστορία.

Τριάντα επτά χρόνια μετά ,αισθήματα πόνου και ντροπής φέρνει στο μυαλό μας και στις καρδιές μας η άφρονος πράξη εκείνη της χούντας που καταδυνάστευσε τον Ελληνικό λαό επί επτά χρόνια. Εκπροσωπώντας ξένα συμφέροντα ήθελαν να κλείσουν το Κυπριακό στα μέτρα των συμμάχων τους.Ομως υπήρχε ένα εμπόδιο και αυτό ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος που αγωνιζόταν όρθιος εναντίον όλων αυτών που βυσσοδομούσαν κατά της Κύπρου. Η μεγαλόνησος ήταν πάντοτε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος για τους εκάστοτε ισχυρούς στη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου για αυτό η εντολή ήταν να εξαφανιστεί από το πρόσωπο της γης αυτός ο ασυμβίβαστος αυτός ο ασυνθικολόγιτος. Και το έπραξαν. Δεν κατάφεραν βέβαια το στόχο τους κατάφεραν όμως να ανοίξουν την κερκόπορτα στη Τουρκία η οποία επικαλούμενη τα δικαιώματα της σαν εγγυήτρια δύναμη προσέτρεξε δήθεν για να αποκατάσταση την Συνταγματική τάξη . Έτσι πήρε την ευκαιρία στα χεριά της αυτή που περίμενε χρόνια αυτή την ευκαιρία που της έδωσαν απλόχερα οι άφρονες .

Η ελληνική ιστορία κατέγραψε ηρωικές νίκες, επαναστάσεις αλλά δυστυχώς κατέγραψε και έχθρες, μίση ,πολιτικά πάθη, εθνικούς διχασμούς και ντροπιαστικές ηττες Η ιστορία δεν δίδαξε, οι ήττες και οι ντροπές δεν γέννησαν νέες νίκες .

Αποκορύφωμα της εθνικής ντροπής και ταπείνωσης υπήρξε η Κυπριακή τραγωδία μια τραγωδία που συνεχίζεται και κρατά τόσα χρόνια

Τις τραγικές συνέπειες του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής βιώνουμε καθημερινα.Οι νεκροί, οι αγνοούμενοι, οι ηρωικοί μας εγκλωβισμένοι οι 200 χιλιάδες συμπατριώτες μας που έγινε πρόσφυγες στην ίδια τους τη πατρίδα και η συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή του 37% των εδαφών μας, ο εποικισμός και η λεηλασία της κατεχόμενης γης μας καθορίζουν το σκηνικό της Κυπριακής πραγματικότητας. Αυτά βέβαια είναι χιλιοειπωμένα και θα ήταν ενδεχομένως τυπικό και φλύαρο να λέμε κάθε χρόνο τα ίδια.

Την θυσία των ηρώων μας τιμούμε και μνημονεύουμε σήμερα εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη μας για την μεγάλη προσφορά τους στην ιδιαίτερη τους πατρίδα, την οντότητα της οποίας υπερασπίστηκαν και διαφύλαξαν και η ύπαρξης της σήμερα ως ανεξαρτήτου κράτους,μέλους του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής ένωσης αποτελεί το πιο ισχυρό όπλο που διαθέτουμε στο δύσκολο και μακροχρόνιο αντικατοχικό αγώνα.

Οι έποικοι καθημερινά αυξάνονται οι περιουσίες των προσφύγων μας γίνονται αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης ενώ η πατρίδα μας εξακολουθεί να είναι η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα με κατεχόμενα εδάφη.

Μήπως αυτή η επέτειος θα έπρεπε να μην επιτρέψουμε να είναι σαν όλες τις άλλες?

Μήπως να τολμήσουμε να κλείνουν σιγά σιγά οι λογαριασμοί με το παρελθόν και να σύρουμε πίσω μας την κερκόπορτα στα Τουρκικά φαντάσματα που κυκλοφορούν ανενόχλητα και μολύνουν την εύφορη γη μας.

Να ξεριζώσουμε τα συρματοπλέγματα από το βλέμμα μας από την καρδιά μας από την ελπίδα μας από την κατεχόμενη γη μας από την ζωή των προσφύγων. Άραγε αντέχουμε και πόσο να έχουμε απέναντι μας μια ιστορία που μα εκδικείται διαρκώς?

Και ,όμως δεν επιτρέπεται να ξεχάσουμε Ας έχουμε τη θλίψη ας έχουμε το βουβό δάκρυ ας έχουμε τον σπαραγμό που πηγάζει από τις αναμνήσεις τόσον χαμένων θυσιών τόσο αδικοχαμένων παλικαριών που έπεσαν ηρωικά από το καιρό του απελευθερωτικού αγώνα το 1955 , από το πραξικόπημα της 15 Ιουλίου του 1974 , από την Τουρκική εισβολή της 20 Ιουλίου του 1974 .

Η Κύπρος δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμένει διχοτομημένη και ημικατεχόμενη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν ζητά τίποτε περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ότι δικαιούνται και απολαμβάνουν σήμερα όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες χωρίς εγγυήσεις και στρατεύματα, χωρίς συρματοπλέγματα , με όλα τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα διασφαλισμένα χωρίς καμιά διάκριση ,απαλλαγμένη από ξένους στρατούς και διαχωριστικά τείχη. Έτσι μόνον θα δικαιωθούν οι θυσίες των παλικαριών και θα είναι αυτούς το καλύτερο μνημόσυνο.

Ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν έχει το δικαίωμα να απεμπολήσει την πατρίδα του.Διατήρησε από τα βάθη των αιώνων την Ελληνικότητα του και την επιβίωση του. Το ίδιο πράττει και θα πράξει και στα χρονιά που θα ακολουθήσουν με την συμπαράσταση της Μητέρας πατρίδας και τους όπου γης Έλληνες .Κανένας Έλληνας οπού και να ζει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης δεν περισσεύει .Διότι όχι μόνο αυτός ο αγώνας είναι κοινός. Αν κάνουμε είναι άλμα στο χρόνο τι να πρωτοθυμηθούμε. Επιστρέφοντες οι Αρκάδες από τον Τρωικό πόλεμο εποικίζουν την Πάφο με τον Αγαπήνωρα βασιλιά της Τεγέας.

Ακόμη την περίοδο των περσικών πολέμων η συμμετοχή των Κυπρίων στην εκστρατεία του μεγάλου Αλεξάνδρου είναι σημαντικότατη. Ας θυμηθούμε το Κίμωνα γυιό του Μαραθωνομάχου Μιλτιάδη που το 449 πχ επικεφαλής 200 τριήρων ξεκίνησε να απελευθερώσει την Κύπρο από τους Πέρσες.Σήμερα περίτρανη αναγνώριση αποτελεί η Ακτή Κίμωνος στη Λάρνακα.

Στο έπος του 40, 20000. Κύπριοι Εθελοντές έρχονται στη Ελλάδα να πολεμήσουν στο πλευρό της Ελλάδος και των Συμμάχων μεταξύ των οποίων και 800 γυναίκες.15000 δακτυλίδια αρραβώνων συμπεριλαμβάνονται στο έρανο που έγινε για την Ελλάδα.Απο τους εθελοντές 650 σκοτωθήκαν και εκατοντάδες συνελήφθησαν στην Πελοπόννησο και στη Κρήτη.

Πηγαίνοντας πίσω στα χρόνια του ξεσηκωμού για την αποτίναξη των 400 χρόνων Τούρκικου ζυγού το 1821 βρίσκουμε έναν άλλο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου τον Αρχιεπίσκοπο Κυπριανό που δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχος όταν ο Ελληνικός λαός ξεσηκώθηκε για την ελευθερία του. Βοηθούσε μαζί με τους άλλους επισκόπους και προκρίτους με διάφορους τρόπους την Ελληνική επανάσταση. Αυτό έπεσε στην αντίληψη του Οθωμανού Διοικητή της Κύπρου και ζήτησε από τον Σουλτάνο να συλλάβει τους Δεσποτάδες και λοιπούς προκρίτους και να τους κρεμάσει πριν προσχωρήσει Ο ελληνισμός της Κύπρου στην επανάσταση του 1821.

Οι τελευταίες λέξεις του αρχιεπισκόπου πριν τον απαγχονίσουν κατά τον Εθνικό ποιητή Βασίλη Μιχαηηλίδη ήταν τούτες.

Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνοκαιρη του κόσμου.Κανένας δεν ευρέθηκε για να την εξαλείψει κανένας για σκέπη την που τα ύψη ο Θεός μου. Η ρωμιοσύνη έννα χαθεί όντας ο κόσμος λείψει.

Ο Κυπριακός Ελληνισμός θα συνεχίσει λοιπόν τον αγώνα του με σύνεση και υπευθυνότητα αλλά με πίστη και αποφασιστικότητα για δικαίωση.

Αυτή θα είναι και η δικαίωση των νεκρών μας.Αυτη είναι και το χρέος της Κύπρου ,έναντι της Ρωμιοσύνης και έναντι της ιστορίας.